Co do antydepresantów muszę przyznać p. Pawlikowskiej rację, bo one nie rozwiążą całości roblemów z depresją. Ale nie mogę przyznać jej racji co do relacji rodzic-dziecko. Radzę obejrzeć to nagranie https://www.youtube.com/watch?v=7usVk-5F5vw Nie można cofnąć czasu i przez ciągłe rozpamiętywanie przeszłości i swoich krzywd stać w miejscu. Ale mówienie, jakoby to rozpamiętywanie było wyolbrzymianiem i jakoby zdejmowanie z rodziców odpowiedzialności za relacje uważam za zwykłe międlenie rodem z wielu śniadaniówek. Tak samo prawdą jest, że trudności często uczą zaradności. Ale mówienie, jakoby KAŻDY po trudnym dzieciństwie poradził sobie super hiper w dorosłym życiu też uważam za międlenie rodem z wielu śniadaniówek. Niby p. Pawlikowska nie radzi usprawiedliwiania rodziców, ale jakoś właśnie to z jej słów wyczuwam. I nie zawsze jest tak, że rodzic nie wie co robi w relacji z dzieckiem, bo czasem świetnie wie - i nie musi być klinicznym psychopatą, ale może myśleć "co prawda ranię swoje dziecko, ale ono musi mi wybaczyć, bo wysiadam emocjonalnie, bo mam tak ciężko tu i tam". A co mają powiedzieć osoby, które próbowały dyplomatyczniej mówić rodzicom co jest nie tak, a ci i tak nie rozumieją?