jaka żałosna prawniczyna

Między obecnością zjawiska, a patologicznym rozpanoszeniem zjawiska przebiega granica. Owszem nieostra, lecz jednak zauważalna.

W Polsce już dawno przekroczyliśmy granicę, między reklamą, która reklamuje, a reklamą, która szpeci i ginie w chaosie.

Jak opisać granicę? Może słowami "Zza reklam świata nie widać".

Trzeba przywrócić proporcje. Reklamy, która, mniej częsta i mniej rozpanoszona, powróci do funkcji nośnika informacji zachęcającej. A odstąpi od usiłowania "gwałtu przez oczy".

Wyjątkowo bezczelna ta prawniczka. "będą prowadziły do bardzo poważnego ograniczenia prawa własności dla właścicieli nieruchomości, co można ocenić jako sprzeczne z konstytucyjnymi gwarancjami służącymi ochronie tego prawa."

Otóż tłumaczę pani prawniczce, że jakkolwiek artykuł 64 konstytucji chroni prawo własności, to nie ma mowy o tym, ze jest ono nieograniczone. Może być ono ograniczone przy pomocy ustawy. Gdyby myśleć takimi feudalnymi kategoriami, to nie mieli byśmy ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, ustawy o ochronie zabytków czy ustawy antysmogowej (technicznie częscią Prawa Ochrony Środowiska) - bo każda z nich narzuca ograniczenia w dysponowaniu własną nieruchomością, by chronić interes społeczeństwa.

To co się dzieje w wielu miejscach w Polsce jeśli chodzi o reklamę zewnetrzną to skandal, upadek, trzeci świat. Dobrze, że na horyzoncie jest szansa, by wreszcie się tego pozbyć. W cywilizowanym świecie to standard. Nawet brazylijskie Sao Paulo, miasto powiedzmy nie narzucające wysokich standardów jeśli chodzi o urbanistykę, ma od ponad pięciu lat całkowity zakaz outdooru. Da się.