No tak, to typowy przykład mitomani. Sławciu to alter ego autora i jego niespełnione marzenia o byciu kimś innym, o szalonym życiu, dziesiątkach kobiet i ogromnym wpływie na otaczający świat. Jednocześnie autor przemyca tam zachowania i poglądy do których boi się przyznać w realu. A wybujałe życie seksualne fikcyjnego Sławcia świadczy o problemach w tej sferze. To trochę zaskakująca forma autoterapii, ale jeśli ma w czymś pomóc - to czemu nie.

Historia brukowa: świństwa i kłamstwa...

Aż dziwne, że tytuł nie ma dopisku "seks and przemoc".

Podobno każda pierwsza powieść jest autobiograficzna.