Co się dziwić, aktorzy promowani przez wyborczą talentem raczej nie grzeszą.

Jeżeli będzie to w stylu Warszawianki (a tak wynika z opisu) to zwiastuje przykry upadek zdolnego Żulczyka. Oby nie.

Podczas gdy w innych krajach kręcą ciekawe i nietuzinkowe filmy, starające się pokazać, jak dany kraj ewoluował, mimo trudnej historii. Tak u nas nadal jest wieczne babranie się w turpizmie, odrażającym naturalizmie. O ile Wesele było jeszcze zjadliwą i inteligentną satyrą o Polakach, Dom zły pokazywał realia PRLu, o tyle kolejne projekty to już powracanie z uporem maniaka do tych samych wyświechtanych tematów i klimatów rodem z kroniki kryminalnej 997. Jest to już nudne i wtórne. Żulczyk, grafoman o przerośniętym ego, idzie tą samą drogą, przenosi zagnieżdżone wewnątrz siebie idiosynkrazje najpierw na papier a potem sprzedaje jako format serialowy. Polotu w tym żadnego, jedynie siermiężny przekaz z bohaterami skrojonymi na tą samą modłę. I taki obraz Polski idzie w świat - smród, brud, alko i persony rodem z podrzędnego kryminału pisanego na kolanie dla gawiedzi, który łyka wszystko. Widać, że gościu naoglądał się Breaking Bad i za wszelką cenę chce przenieść ten format na polski grunt, ale wychodzi to kuriozalnie. O ile jestem w stanie zrozumieć te ciągoty Jamesa Ellroya do zagłębiania w kryminalnym światku zepsucia i rozpusty, bo facet miał dość ciężkie życie zanim zaczął pisać, jako swego rodzaju forma terapii, tak u Żulczyka jest to zwykłe pozerstwo i mitomania.