bo był w krawacie

Kodeks karny (K.k.) stanowi w art. 76 § 1, iż skazanie ulega zatarciu z mocy prawa z upływem 6 miesięcy od zakończenia okresu próby. Dodatkowo art. 106 K.k. wskazuje, iż z chwilą zatarcia skazania uważa się je za niebyłe; wpis o skazaniu usuwa się z rejestru skazanych.



Istotą zatarcia skazania jest to, iż po zatarciu skazania uważa się za niebyły nie tylko sam fakt skazania, lecz również popełnienie przestępstwa. Oznacza to wprowadzenie pewnego rodzaju fikcji prawnej – fikcji niekaralności. W judykaturze egzystuje pogląd, że od chwili zatarcia skazania prawdziwe – z punktu widzenia porządku prawnego – jest stwierdzenie, że danego przestępstwa nie popełniono (wyrok SN z dnia 18 czerwca 2009 r., IV KK 164/09, LEX nr 512114; wyrok SN z dnia 29 sierpnia 2013 r., IV KK 168/13, LEX nr 1403563).



Skazanie zatarte nie może więc rodzić żadnych konsekwencji prawnych, nikt też nie może ograniczać praw osoby, której skazanie uległo zatarciu. Skutkiem powyższego jest to, że osoba, której skazanie uległo zatarciu, może twierdzić, iż jest osobą niekaraną. Dotyczy to wszelkich składanych publicznie deklaracji, w tym o charakterze urzędowym. Dodatkowo wszystkie adnotacje o jej karalności powinny zostać usunięte z dokumentów oraz rejestrów, w których je umieszczono, czego sprawca może się skutecznie domagać (tak: Grzegorz Bogdan w komentarzu do kodeksu karnego, Warszawa 2007 str. 1109 - 1110).

To chyba dziś robi pożegnalną imprezę w TAIu i wieczorem wraca na północ Pendolinem.