Fenomen tego serialu polega na sprzedawaniu marzeń infantylnym, dorosłym chłopcom i dziewczynkom, którzy chcieliby nigdy nie dorosnąć, za nic nie brać odpowiedzialności i świetnie się bawić. Serial ten pokazał im, że tak się da i jest super. Myślę, że "Przyjaciele" mają na koncie masę ofiar w postaci starych panien i kawalerów, którzy - teraz już po pięćdziesiątce - ocknęli się widząc, że przegapili swoją szansę na rodzinę, a w zamian wcale nie dostali kupy super zabawnych, dowcipnie inteligentnych kumpli na dobre i na złe, ale stado zapracowanych, sfrustrowanych przyjaciół na niby, ewentualnie rówieśników z ułożonym życiem prywatnym i zawodowym, cieszących się dziećmi, powoli już myślących o wnukach i naprawdę niczego nie zazdroszczących bohaterom i fanom tego serialu.
Tak więc popularność "Przyjaciół" wynika stąd, że wierzących w to, że można nigdy nie dorosnąć i świetnie się przy tym bawić nigdy nie brakuje.

Fenomen tego serialu polega na sprzedawaniu marzeń infantylnym, dorosłym chłopcom i dziewczynkom, którzy chcieliby nigdy nie dorosnąć, za nic nie brać odpowiedzialności i świetnie się bawić. Serial ten pokazał im, że tak się da i jest super. Myślę, że "Przyjaciele" mają na koncie masę ofiar w postaci starych panien i kawalerów, którzy - teraz już po pięćdziesiątce - ocknęli się widząc, że przegapili swoją szansę na rodzinę, a w zamian wcale nie dostali kupy super zabawnych, dowcipnie inteligentnych kumpli na dobre i na złe, ale stado zapracowanych, sfrustrowanych przyjaciół na niby, ewentualnie rówieśników z ułożonym życiem prywatnym i zawodowym, cieszących się dziećmi, powoli już myślących o wnukach i naprawdę niczego nie zazdroszczących bohaterom i fanom tego serialu.
Tak więc popularność "Przyjaciół" wynika stąd, że wierzących w to, że można nigdy nie dorosnąć i świetnie się przy tym bawić nigdy nie brakuje.

U nas bez zmian: żółć i pomyje. Serial jest lekki, z przymróżeniem oka, taki fastfood dla mózgu, tylko nie powoduje tycia. Nikt w nim nie przeklina, nie bierze narkotyków, każdemu udaje się spaść na cztery łapy. Ale to nie jest dokument, a zwykła rozrywka. Świetne dialogi, a dodawany śmiech publiczności, która nota bene brała udział w nagraniach, to taki „standard” amerykański. Jednych denerwuje, inni tego nie słyszą.