Nazwałabym to raczej traumą niż tęsknotą. I nigdy nie pisałam jednego tekstu w miesiącu, co więcej jest mi dziś o wiele lepiej– również zawodowo, to po prostu w nas jest. I wraca.

Te same panie dziennikarki od 10 lat o tych samych sytuacjach opowiadają poplakujac w rękaw tym razem KKP. ŻYJĄ czasaMI kiedy to robiły jeden tekst w miesiącu. Tak można do emerytury. Wspominać, narzekać i tęsknić.

Szlag mnie trafi jeśli tego nie napiszę. Pracowałam z tą okropną naczelną prawie 2 lata. Nikt mnie tyle nie nauczył co ona. Ostra, do bólu konkretna. Zawodowiec. Pomogła mi też w sprawie prywatnej, nikt inny nie chciał, w sprawie , która okazała się jedną z najważniejszych w moim życiu. Tyle.

zapukajcie do kukbuka, do panującej tam pato królowej, Bianki P. tam dopiero odchodzi mobing.