Powiedzmy otwarcie prawie wszyscy którzy nadal siedzą w tytule na "T..." nie mają wyjścia, wiek 50 plus, koniec prasy kolorowej, internet, którego nie znają, trudna sytuacja finansowa no i syndrom sztokholmski. A co robią teraz to zacierają ręce, że może ktoś wreszcie posunie Pana J, a naczelną zostanie Joasia lub Monisia oraz wysyłają anonimowe donosy gdzie się da, żeby ten proces przyspieszyć.

Dajcie spokój. Rewelacje sprzed dekady. Cytując klasyka, zbiór półprawd i ćwierćprawd. Dzienniczki, ale się uśmiałam. Był jeden zeszyt ewidencji czasu pracy, bo dziennikarki całymi dniami czy tygodniami nie pokazywały się w redakcji, pisząc 1 - słownie: jeden - góra 2 teksty miesięcznie. Jakieś 30 tysięcy znaków w zamian za jedne z najlepszych pensji na rynku. Straszne, naprawdę, że będąc na etatach musiały się spowiadać, co robią przez 40 h tygodniowo.

Niestety to zmora nie tylko mediów ale każdego miejsca pracy gdzie jest presja na wynik, ileż to ja miałem przełożonych którzy jeb*nie i opier*alanie uważali za doskonały model motywacji podwładnych, niestety to efekt przeszczepienia dzikiego amerykanskiego kapitalizmu z ich metodami zarządzania na polską folwarczną mentalność