Z depresją, albo psychologizowaniem prozaicznych trudności życiowych jak np. przy tej dziennikarce Superstacji, później fryzjerce. Pochodzić z prowincji, skończyć pseudostudia, po nich pracować na śmieciówce w małej błazeńskiej stacji, po 15 latach narzekać, że nie ma się mieszkania w Warszawie i ględzic o depresji.

Co nie znaczy, że dziennikarko-fryzjerka nie ma nic do powiedzenia na ważny temat. Tylko jest nim brak możliwości awansu społecznego po upadku PRL, czy nawet ułożenia sobie zwykłego życia na poziomie rodziców. Ględzenie o tym, jak nie chcę się w takich warunkach wstać z łóżka by cokolwiek zrobić, jest dla mnie wtórne.