Będzie polska wersja „The Voice Kids”. TVP2 zamawia pierwszą edycję

Buractwo i cebulactwo panoszy się w mediach na terenie RP, więc mamy anglojęzyczny tytuł programu na antenie polskiego nadawcy publicznego. Jak nie bejkoffy, to vojceofpolandy. Dżastiny, Alandy, Dylany, Dżesiki - dzieci Mariolek i Sebastianów - dorosły i teraz pracują w mediach. Poza tym kupowanie zagranicznych formatów-gotowców tak żałosnych programów to zwykłe wyrzucanie pieniędzy publicznych w błoto. Jakby, zwyczajnie, nie można było - tak po prostu - zrobić misyjnego programu promującego zdolnych ludzi. Ale kto by wtedy zarobił, kto byłby promowany? A przecież trzeba dać zarobić zagranicznej firmie, promować muzycznych celebrytów lub podopiecznych dużych wytwórni - w roli jurorów, którzy często oceniają zdolniejszych od siebie. To jest kolejny dowód na to, że media publiczne powinno się zlikwidować lub radykalnie ograniczyć liczbę anten (TVP: Kultura, Historia, Info - i wystarczy!). To żerowisko - na zasadzie szwedzkiego stołu - dla towarzystwa wzajemnej adoracji z układu medialno-fonograficznego. W tym wszystkim kompletnie nie liczy się ani jakość muzyki, ani odkrywanie i promowanie talentów. Na palcach jednej ręki można policzyć wartościowych muzyków wypromowanych w ten sposób w ciągu ostatnich 20 lat. Chcecie zobaczyć, co przemysł fonograficzny robi z młodymi muzykami? To posłuchajcie płyty Hyżego - która brzmi jak płyta Podsiadły. Jeżeli producent i wytwórnia ma aż tak ogromny wpływ na brzmienie i treść albumu, to po co ta reszta... tj. wokaliści, zespoły? Debiutantów wrzuca się po prasę i tłoczy - zgodnie kształtem formy, wykrojnika. Wszędzie formaty.
Tymczasem masa ciekawej muzyki jest obok - na wyciągnięcie ręki, wystarczy zajrzeć do sieci.